Wytwórnia: RCA Records
Gatunek: indie rock
Długość: 48 min

Premiera „Mourning Sound”, pełniącego rolę drugiego singla, pozwalała na chwilę zwątpić w zawartość majaczącego wtedy na horyzoncie albumu. To nie jest zły utwór per se, natomiast w roli promocyjnego magnesu sprawdzał się średnio, głównie za sprawą braku hooku i mało skomplikowanej (jak na standardy zespołu) struktury. Okazuje się jednak, że Painted Ruins to jeden z tych krążków, gdzie takie twory w ramach większej całości sprawdzają się znakomicie. Od pierwszej do ostatniej minuty – może z wyjątkiem nijakiego, zbędnego „Systole” – Nowojorczycy proponują przemyślaną, łagodną ewolucję koncepcji z Shields, którego nieludzki momentami chłód ustąpił miejsca dużo żywszej, bogatszej produkcji. Każdy instrument ma tu ważną rolę do odegrania, każdy ma swój charakter i momenty blasku (chociaż nadzwyczajnie wyróżnia się perkusja Chrisa Beara), a i tak wszystkie kończą w niezwykle sprawnym splocie. Cieszy też fakt, że Grizzly Bear udało się zachować balans między komentowaniem rzeczywistości w skali krajowej i osobistej.

PS Osobna laurka należy się wokalnemu wkładowi Daniela Rossena, magiczna sprawa. – M. Drohobycki [Posłuchaj w Spotify]

Najlepsze utwory: „Neighbors”, „Wasted Acres”, „Aquarian”

Brand New – Science Fiction

Wytwórnia: Cooking Vinyl Limited
Gatunek: rock alternatywny/emo
Długość: 61 min

Panowie i Panie, bierzcie z Brand New przykład, jak (prawdopodobnie) żegnać się z tak przecież oddanymi fanami. Nie można tego zrobić lepiej, niż po ośmiu latach ciszy znienacka zaproponować im kolejną godzinę materiału, do której będą wracać latami. Trudno spierać się, czy to pozycja lepsza niż kultowy już The Devil and God Are Raging Inside Me, bo to zupełnie różne propozycje, odległe od siebie o ponad dekadę doświadczeń. Poza drobnymi wyjątkami, brak tu wściekłych okrzyków i gitarowej furii, które zrobiły miejsce dla melancholijnej autorefleksji, smutku i poczucia przytłoczenia. Poszczególne kompozycje po raz pierwszy mają tyle przestrzeni i oddechu; dominuje instrumentalna oszczędność, momentami zostawiająca na polu bitwy jedynie gitarę akustyczną i przejmujący wokal Jessego Laceya. To bardzo angażujące emocjonalnie rozliczenie z własnym umysłem i narastającą przez lata frustracją. Szkoda jedynie bezbarwnego, kliszowego „No Control”, pełniącego rolę klasycznego fillera, jak i po prostu przynudzających utworów otwarcia i zamknięcia – M. Drohobycki [Posłuchaj w Spotify]

Najlepsze utwory: „137”, „Same Logic/Teeth”, „In the Water”

King Gizzard & The Lizard Wizard with Mild High Club – Sketches of Brunswick East

Wytwórnia: ATO/Heavenly Recordings
Gatunek: jazz-rock/psychodeliczny pop
Długość: 37 min

Gdzie się podziały trademarkowe „oooh” i „wooo”, które były nieodłączną częścią kilku ostatnich albumów „gizzardów”? Stu Mackenziego pewnie kusiło wtrącenie ich w kilku miejscach, jednak ich absencja jest w pełni uzasadniona – mogłyby się nie polubić z charakterem najnowszej propozycji. Czym jest trzeci już tegoroczny album Australijczyków? Absolutnie niczym odkrywczym, od tego należy zacząć. Wraz ze wspomagającym ich tym razem Mild High Club sięgnęli po ograne i odgrzewane jazz-rockowe schematy. To jednak wcale nie musi oznaczać klęski, bo na tej bazie udało im się zbudować coś więcej niż mało angażującą muzykę tła (choć w tej roli też doskonale się sprawdzi), głównie poprzez wtłoczenie dość solidnego zastrzyku psychodelicznego popu czy nietypowe pomysły w postaci ptasich odgłosów stanowiących tło „The Spider and Me”. To najbardziej laidbackowy, pozbawiony nieposkromionej energii i wariactwa na poziomie choćby ostatniego Murder of the Universe album w katalogu King Gizzard, ale na tyle zróżnicowany, że poszczególne utwory nie zlewają się w jednolitą papkę  – M. Drohobycki [Posłuchaj w Spotify]

Najlepsze utwory: „The Spider and Me”, „The Book”, „Countdown”

Brytyjczycy zagrają na warszawskim Torwarze 5 lutego, w ramach trasy wspierającej tegoroczny krążek Relaxer. Chociaż wydaje się, że to wydawnictwo nie podzieliło sukcesu, jakim niewątpliwie było wypuszczenie This Is All Yours w 2014 roku, to koncertowo grupa wciąż jest naprawdę łakomym kąskiem.

Tym razem ich minitrasa obejmie swoim zasięgiem krakowski ZetPeTe (25 października) i poznański klub Tama (26.10), a gościem specjalnym obu koncertów będzie Winston Marshall. Ten sam, którego kojarzyć możecie z występów w ekipie Mumford & Sons, jak i ten sam, który w dużej mierze odpowiada za producencką stronę tegorocznego krążka HVOB – Silk. Wydawnictwo wydane po raz pierwszy nakładem własnej wytwórni (Tragen Records) uderza jeszcze mroczniejszym, industrialnym uderzeniem, ale wciąż szuka swoją kompozycją popowych powiązań.

Kanadyjka rosyjskiego pochodzenia przyjedzie na Górny Śląsk 24 listopada w ramach festiwalu Ars Cameralis. Wystąpi w interesującej przestrzeni Kinoteatru Rialto. Wejściówki możecie dorwać we wszystkich wiodących bileteriach.

To jednak za nami, nie ma czasu na rozpływanie się nad pierwszą propozycją, bo rozpędzony skład ma już w zanadrzu kolejną. SATURATION II ma pojawić się jeszcze w tym miesiącu, więc promocja jest rozkręcona na dobre. Za nami premiery trzech utworów, które zwiastują, że możemy oczekiwać przesunięcia środka ciężkości ku bangerom, które wyraźnie zaznaczyły swoją obecność na „jedynce”, ale zostawiały wiele miejsca eksperymentom z alternatywnym R&B. Kevin Abstract nadal ma we władaniu większość hooków i niezmiennie aspiruje do bycia postacią pierwszoplanową, jednak wszystko to mieści się bez problemu w ramach kolektywnego charakteru. Świetnie wypada mroczniejsze oblicze Ameera Vanna; coraz więcej charakteru przemycają Dom i Matt. Oklaski należą się też za eksperymenty ze strukturą – pod tym względem bezdyskusyjnie zamiata najświeższe „JUNKY” (a wydawało się, że „GUMMY” trudno będzie przebić), głównie za sprawą momentu rozdzielającego zwrotki Kevina i Ameera, a także bezbłędnym wtrąceniem Joby dosłownie między wersy wyrzucane przez Championa. Po prostu sprawdźcie tych gości, bo z ich głów dosłownie wylewa się kreatywność i twórczy entuzjazm, a ta fascynująca podróż wydaje się dopiero startować.

PS Jeśli komuś nie wystarczy wartość muzyczna, to klipy reżyserowane przez samego Abstracta przyswaja się z równie dużą przyjemnością.

Greenlight ukaże się nakładem Teklife (kojarzonym głównie z postaciami takimi jak DJ Rashad czy DJ Spinn), na tle ich katalogu będąc piątą pozycją ogółem i pierwszą wychodzącą od Manny’ego. Na unikalność producenta wpływa m.in. preferowanie nagrywania własnych wokali bardziej niż samplowanie tych istniejących. Efekt kombinacji footworku z soulową i jazzową tradycją usłyszymy już 6. października.

Na start dostajemy atmosferyczny „Ghost Out”, w którym przez parkiet prowadzi minimalistyczny rytm.

Przypominamy, że Relatives in Descent będziemy mogli posłuchać 29 września.

Skoro więc nie ma miejsca na dyskusję o poziomie artystycznym, niech zabrzmi muzyka, a ta na „tonite” zdecydowanie daje radę, kołysząc nas oldskulowym groovem.

Utrzymana zostanie formuła tworzenia tytułów, okrojona jednak o nazwę samego zespołu. Tym samym 20 października za pośrednictwem Run for Cover ukaże się III. Prace nad nowym materiałem były prowadzone w Göteborgu pod producenckim nadzorem Hansa Olssona-Brookesa.

Czego spodziewać się w zakresie brzmienia? Jeżeli wyznacznikiem ma być pierwszy singiel, „In My Dreams”, to możemy bez zawahania stwierdzić, że Makthaverskan poruszają po doskonale znanym obszarze. Rozmyty i emocjonalny wokal Mai Milner wsparty jest udanym mariażem post-punku i dream popu, z zaskakująco istotną rolą basu w zakresie budowania melodii, co u Szwedów można uznać za nowość.

III:
01 Vienna
02 Leda
03 In My Dreams
04 Witness
05 To Say It as It Is
06 Eden
07 Siren
08 Front
09 Comfort
10 Days Turn Into Years

Pozycja zamykająca V nie przypomina jednak zbytnio swojego singlowego poprzednika. Mroczny, industrialowy klimat ustąpił miejsca pozytywnemu, tanecznemu vibe’owi, którego u Horrorsów w takiej skali jeszcze nie mieliśmy okazji doświadczyć. Bardziej zwiewny wokal Farisa Badwana znakomicie komponuje się z miękkimi, drgającymi synthami, a kulminacja w połowie 5 minuty z miejsca staje się jednym z lepszych momentów w dorobku zespołu. Wzorowe wtłoczenie tanecznej elektroniki w raczej ponure środowisko.